Topic of the Week: The Four Misperceptions
[[ |300px|thumb| ]] Buddhist texts talk about four viparyāsa, or misperceptions. The most common enumeration of the four misperceptions include (1) perceiving what is impure as pure (མི་གཙང་བ་ལ་གཙང་བར་འཛིན་པ་), (2) holding what is dissatisfactory and suffering as blissful (སྡུག་བསྔལ་བ་ལ་བདེ་བར་འཛིན་པ་), (3) holding what is impermanent as permanent (མི་རྟག་པ་ལ་རྟག་པར་འཛིན་པ་), and (4) holding what is lacking in self as self (བདག་མེད་པ་ལ་བདག་ཏུ་འཛིན་པ་). In this context, our notion of things being pure, blissful, permanent, and self-existent is considered to be a wrong perception and contradictory to the way things are.
Yet in the Mahāyāna sūtras and the commentarial treatises, particularly those dealing with buddha-nature, we find the description of buddha-nature as pure, blissful, permanent, and self-existent. Purity, bliss, permanence, and self are ultimate qualities to be actualized. How do we, then, reconcile these two types of teachings dealing with the four viparyāsa?
The sūtra entitled Lion’s Roar of Queen Śrīmālādevī provides one clear explanation of what the Buddha meant in the divergent teachings.
བཅོམ་ལྡན་འདས། སེམས་ཅན་རྣམས་ནི་ཟིན་པའི་ཕུང་པོ་ལྔ་པོ་དག་ལ་ཕྱིན་ཅི་ལོག་པར་གྱུར་ཏེ། བཅོམ་ལྡན་འདས། དེ་དག་ནི་མི་རྟག་པ་ལ་རྟག་པར་འདུ་ཤེས་པ་དང་། སྡུག་བསྔལ་བ་ལ་བདེ་བར་འདུ་ཤེས་པ་དང་། བདག་མ་མཆིས་པ་ལ་བདག་ཏུ་འདུ་ཤེས་པ་དང་། མི་གཙང་བ་ལ་གཙང་བར་འདུ་ཤེས་པ་ལགས་སོ། །བཅོམ་ལྡན་འདས། ཐམས་ཅད་མཁྱེན་པའི་ཡེ་ཤེས་ཀྱི་ཡུལ་དང་། དེ་བཞིན་གཤེགས་པའི་ཆོས་ཀྱི་སྐུ་ནི་ཉན་ཐོས་དང་། རང་སངས་རྒྱས་ཐམས་ཅད་ཀྱི་ཤེས་པ་དག་པས་ཀྱང་སྔོན་མ་མཐོང་ལགས་སོ། །བཅོམ་ལྡན་འདས། སེམས་ཅན་རྣམས་དེ་བཞིན་གཤེགས་པ་ལ་དད་པས་རྟག་པར་འདུ་ཤེས་པ་དང་། བདེ་བར་འདུ་ཤེས་པ་དང་། བདག་ཏུ་འདུ་ཤེས་པ་དང་། གཙང་བར་འདུ་ཤེས་པའི་སེམས་ཅན་དེ་དག་ནི་བཅོམ་ལྡན་འདས་ཕྱིན་ཅི་ལོག་ཏུ་འགྱུར་བ་མ་ལགས་ཏེ། བཅོམ་ལྡན་འདས། སེམས་ཅན་དེ་དག་ནི་ཡང་དག་པའི་ལྟ་བ་ཅན་དུ་འགྱུར་བ་ལགས་སོ། །དེ་ཅིའི་སླད་དུ་ཞེ་ན། བཅོམ་ལྡན་འདས། དེ་བཞིན་གཤེགས་པའི་ཆོས་ཀྱི་སྐུ་ཉིད་རྟག་པའི་ཕ་རོལ་ཏུ་ཕྱིན་པ་དང་། བདེ་བའི་ཕ་རོལ་ཏུ་ཕྱིན་པ་དང་། བདག་གི་ཕ་རོལ་ཏུ་ཕྱིན་པ་དང་། གཙང་བའི་ཕ་རོལ་ཏུ་ཕྱིན་པ་ལགས་པའི་སླད་དུའོ། །
Blessed One! Sentient beings have misperceptions regarding the five sentient aggregates. Blessed One! They are perceiving what is impermanent as permanent, perceiving what is suffering as blissful, perceiving what lacks self as self, and perceiving what is impure as pure. Blessed One! Even the pure cognition of śrāvakas and pratyekabuddhas has not previously perceived the objects of pristine omniscient wisdom and the dharmakāya of the buddhas. Blessed One! Those sentient beings who, out of faith, perceive the Buddha as permanent, blissful, self, and pure are not mistaken in their perception. Blessed One! These sentient beings possess the right view, for the dharmakāya of the buddhas, Blessed One, has reached the perfection of permanence, perfection of bliss, perfection of self, and the perfection of purity.
More on the ultimate nature of buddha-nature as permanent, blissful, pure, and peaceful can be found in the Lion’s Roar of Queen Śrīmālādevī, the Great Cloud Sūtra, the Great Drum Sūtra, and others.
Weekly quote
~
